De uitslagen zijn nog niet bekend en zullen later deze maand komen. Als je dit stuk kon waarderen, zou je me dan willen helpen door je stem achter te laten onder het fragment op mijn Wattpad account? :) Dank je wel!
Toen ik mijn ogen opende in het inktzwarte water, wist ik al dat de hele wereld was vernietigd – wat ik echter niet wist, was dat ik een compleet andere wereld in de oceaan zou aantreffen, kilometers onder het aardoppervlak.
LANA.
Ze was begonnen als een fluistering, maar de fluittoon in mijn oren was ondertussen zo oorverdovend dat haar roep overging in een schreeuw. Ze was daar, vulde de ruimte op, drukte zo zwaar op mij neer dat het niet anders kon dat haar armen zich volledig om mij heen gesloten hadden.
Ik reikte mijn armen naar voren om haar te voelen. Hartslagen sloegen over bij het verlangen naar haar warmte, alsof mijn vingertoppen het al bijna konden raken.
LANA.
Ze drukte zo hard. Maar toch grepen mijn handen steeds in de lege duisternis. Waar was ze? Mijn spieren verkrampten bij elke beweging die mij dichter bij haar bracht. Het was alsof ze me tegenhield, dwong naar haar te luisteren.
Ik hield op met vechten, wachtte net zo lang tot de pieptoon in mijn oren afzakte tot het zacht pulseren van mijn hart.
En toen hoorde ik haar echt.
Lana.
Mijn lichaam zweefde in een eindeloze ruimte, waarin haar stem slechts een voortschrijdende echo was. Een ijzige leegte trok zich via mijn vingertoppen verder mijn lichaam in, omsloot zich rond mijn haperende hart. Het liet me kilometers vallen, tot ik zeker wist dat mijn individu zich in niets anders dan duisternis bevond.
Ik opende mijn mond om haar naam te zeggen, maar de duisternis had ook mijn stem weggenomen.
En toen was ze daar, diep in mijn binnenste. Het was haar bloed dat langzaam mijn longen verdronk. Haar aanraking, die mijn oogleden sloten. Ze was bij me op het slot.
Ik zou nooit meer alleen zijn.
Aan de pagina wordt altijd getimmerd.
